Burza śnieżna

Pierwszy dzień wiosny przywitał mnie pięknym słońcem i bezchmurnym niebem, dlatego docierające informacje o zmianach pogodowych postanowiłam ignorować. Amerykańskie portale mówiły  o zbliżającym się za kilka godzin kataklizmie. Niewzruszona takimi nowinami, postanowiłam trwać w swym wiosennym nastroju. Nawet pozostawione przez administratora budynku łopaty i wielkie wiadro soli, nie wzbudziło moich podejrzeń. Naprawdę nie rozumiałam skąd ta panika i takie poruszenie. Wyruszyłam na zakupy i nie dałam się sprowokować przez jeżdżące od rana pługi, przygotowujące się na to co ma nadejść. Mojego nastroju nie zniszczyły tłumy ludzi biegających nerwowo po sklepie w poszukiwaniu zapasów jedzenia. Nie uległam pokusie szału zakupów i wytrwale stałam przy kasie z jedną czekoladą, udając, że nie widzę zdziwionych spojrzeń skierowanych w stronę mojego prawie pustego koszyka. Kolejka do kasy ciągnęła się w nieskończoność i przypominała przychodnie lekarską w okresie grypowym.

Alert pogodowy co chwile wyświetlał się na telefonie z kolejnym ostrzeżeniem: a to, że będzie zimno;  a to, że ograniczona widoczność… ale nie dałam się zastraszyć. Pioruny i błyski, które pojawiły się wieczorem wraz  z pierwszymi płatkami śniegu nie zburzyły mego spokoju.  Podobnie jak informacje o połamanych, spadających gałęziach i możliwej przerwie w dostawie prądu. Wszystko to przyjęłam ze stoickim spokojem i trwałam w nim do następnego poranku.

Ale choć jednym słowem...

... mogli wspomnieć i uprzedzić, że w ciągu dwóch godzin spadnie ponad pół metra śniegu, a po nocy nie będę mogła otworzyć  drzwi zawalonych białym puchem.

Kupiłabym wcześniej więcej czekolady…