Zakupy

Nastał taki dzień, kiedy w lodówce przywitało mnie tylko światło, a po otwarciu drzwi jeszcze długo odpowiadało mi wyłącznie echo. Wyruszyłam więc na zakupy. Lista była długa, bo produktów miało wystarczyć na tydzień. Rzuciłam się beztrosko w wir zakupów pakując wszystko do wielkiego wózka. Kręcę się tak po sklepie, porównuję ceny, sprawdzam etykiety i upewniam się, że śmietana w wielkim wiadrze to nie jogurt – jak na początku myślałam… upłynęło więc trochę czasu. W końcu umęczona pchaniem ciężkiego wózka i przerażona perspektywą lżejszego za moment portfela, ruszam w stronę kasy. I nagle ogarnia mnie przerażenie. Uświadamiam sobie, że idąc do sklepu zapomniałam najważniejszej rzeczy. I nie o pieniądzach myślę… o reklamówkach. Na szczęście w oczy rzucił mi się pusty karton po pomarańczach z Florydy więc biegnę po niego przekonana, że wielu chętnych się zaraz znajdzie by go zabrać, bo bardzo pojemny. Biorę go gdyż planuje użyć przy pakowaniu produktów. Do kasy podchodzę z zakupami, pustym kartonem, kieszeniami pełnymi woreczków z działu na warzywa i determinacją by upchać w to moje zakupy.

Miły pan wita się ze mną i zaczyna kasować produkty, wskazując ręką na wiszące obok piękne, duże i solidne reklamówki. Uprzejmie mu dziękuje i odmawiam. Upycham zakupy do kartonu po pomarańczach, ten jednak szybko się wypełnia. Pan sprzedawca kiwa głową w stronę reklamówek, ale ja nie ulegam pokusie i wyciągam woreczki z kieszeni, by dopakować resztę. Pan sprzedawca nalega, by użyć reklamówki, a ja w myślach zastanawiam się ile ma prowizji od sprzedanej torby. Niestety mimo dużego wysiłku i zaangażowania, wielka, prawie czterolitrowa butla mleka w żaden sposób nie daje się wcisnąć do woreczka. Zrezygnowana kiwam głowa w stronę reklamówek i pytam:

- „Ile kosztują?”

- „Nic, za darmo” – słyszę w odpowiedzi.

- „Co?!”

 To nie można było powiedzieć tego od razu na początku?!

Do domu wracam z zakupami i reklamówką pełną reklamówek… tak na wszelki wypadek jakby dotarła tutaj z Europy moda na płatne reklamówki.